Ponieważ od jakiegoś czasu wątek ucichł, więc postanowiłem go odświeżyć o rodzaje przewodów stosowanych w trakcji kolejowej i tramwajowej.
I tak. Przewody jezdne (czyli te, po których przesuwa się odbierak prądu - pantograf) to przewody jezdne profilowane wykonywane z miedzi elektrolitycznej lub miedzi z dodatkiem srebra. Przekrój nowego przewodu to 100 mm2. Ich oznaczenia to odpowiednio Djp-100 i DjpS-100. Celowo użyłem określenia "przewód nowy" ponieważ z biegiem czasu taki przewód się ściera, przy czym dopuszczalne jest starcie do 30% w torach szlakowej oraz do 40% w torach stacyjnych bocznych. I tu kolejna ciekawostka. Przewodu jezdnego nigdy nie zawiesza się idealnie w osi toru, a zawiesza się go zygzakiem (odchył po 40 cm od osi). Taki sposób zawieszenia jest wręcz obowiązkowy i ma na celu zapewnienie równomiernego zużywania ślizgacza pantografu.
Przewód jezdny z kolei podwieszony jest do liny nośnej. Lina nośna wykonywana jest z miedzi i stosuje się przekroje 120 mm2 (tory szlakowe) oraz 95 mm2 (tory stacyjne boczne oraz trakcja tramwajowa). Podwieszenie przewodu jezdnego do liny nośnej wykonuje się za pomocą wieszaków linkowych wykonanych z linki miedzianej 10 mm2. Przeciętne na 65 m przelocie pomiędzy podwieszeniami jest 16 wieszaków. Wspomniane wieszaki pełnią również rolę połączenia elektrycznego pomiędzy przewodem jezdnym i liną nośną, ponieważ bierze ona również udział w przewodzeniu prądu. Z tego względu przy obliczaniu przekroju sieci sumuje się przekroje lin nośnych i przewodów jezdnych.
Np. kolejowa sieć szlakowa składa się z 2 lin 120 mm2 i dwóch przewodów DipS-100. Oznaczenie takiej sieci to 2C120-2C, a jej przekrój to 440 mm2. Jako sieć szlakową stosuje się też C120-2C.
Natomiast w torach stacyjnych bocznych stosuje się sieć C95-C (lina 95 mm2 + Djp-100). Taki sam typ sieci powszechnie stosuje się w trakcji tramwajowej.